Aurora Levins Morales

Si Aurora Levins Morales (ipinanganak noong Pebrero 24, 1954) ay isang Puerto Rican na Hudyo na manunulat at makata. Siya ay makabuluhan sa loob ng Latina feminism at Third World feminism pati na rin sa iba pang social justice movements.

Mga Kawikaan

Wala ni isa sa mga aklat na hindi tayo pinapansin ang maaaring naisulat nang wala ang ating pamimili, pagluluto, pagkukumpuni, pamamalantsa, pag-type, paggawa ng kape, pag-aliw. Kung wala ang aming pag-aalaga sa mga bata, pag-iisip sa tindahan, pagkuha sa ani, paggawa ng kanilang mga negosyo magbayad. Ito ang ating kwento, at ang katotohanan ng ating buhay ang magpapabagsak sa kanila.
- Remedios: Mga Kuwento ng Lupa at Bakal mula sa Kasaysayan ng Puertorriquenas (1997)
Ituwid natin ang isang bagay. Ang Puerto Rico ay parda, negra, mulata, mestiza. Hindi isang bansa ng mga Espanyol sa lahat. Nahigitan namin sila, taon-taon.
- Remedios: Mga Kuwento ng Lupa at Bakal mula sa Kasaysayan ng Puertorriquenas (1997)
walang nasyonalidad ang sediment. Ang sediment ay umaanod sa iba't ibang lugar, sa agos ng tubig at hangin, sa balahibo ng muskrat at sa mga balahibo ng Indigo Bunting. Naglalakbay ito nang walang pasaporte, visa, o allegiances.
- Paunang Salita sa Silt: Mga Tula sa Tuluyan (2019)
Hindi tayo maaaring pag-aari. Hindi natin maaaring pag-aari ang isa't isa. At walang bagay bilang isang maliit na butil ng lupa ng US.
- Paunang Salita sa Silt: Mga Tula sa Tuluyan (2019)

Getting Home Alive kasama si Rosario Morales (1986)

Ang unang alituntunin na natatandaan kong natututo ay huwag kailanman saktan o siraan ang isang libro. Ang pangalawa ay hindi kailanman tumawid sa isang picket line.

iya [ang aking ina, si Rosario Morales] ay nagturo sa akin na mahalin ang mga kababaihan: Jane Austen, Dorothy Sayers, Josephine Tey, Virginia Woolf, at kalaunan ay ipagpapalit namin ang mga pamagat ng mga bagong aklat sa telepono: Doris Lessing, Agnes Smedley, Charlotte Bronte's Shirley , June Jordan, Toni Morrison, Alice Walker.
Nanginginig ako sa galit na hindi ko mapigilan ang ginagawa. Na ito ay ginagawa sa ngalan ng pagprotekta sa mga Hudyo. Na may mga maniniwala na ito ay para sa aking interes bilang isang Hudyo, na sa pagiging Hudyo ako ay sumang-ayon sa mga gawaing ito na ginawa sa aking pangalan. Isang logjam ng mga emosyon, at sa ilalim, isang nagyeyelong ilog ng takot.
Natutuhan ko na ang pagdurusa ay hindi nagpapabuti sa mga tao, na ang pagkaalipin ay hindi nagpapangyari sa atin para sa kalayaan, na ang pang-aapi ay nagmumula sa pang-aapi, na umaalingawngaw sa mga baluktot na aral na natutunan natin mula sa ating sakit.
Karamihan sa amin, kami, ang Hudyo Kaliwa, ay humiwalay sa aming sarili, inalis ang kamay nito sa aming balikat, itinanggi na ito ay kamag-anak namin, pinaghiwalay ang aming sarili: hindi ito sa amin, nagmamadali kaming magpaliwanag. Kami ay kasing anti ng sinuman. At ako, na nagbabasa ng magasing Tricontinental mula pabalat hanggang pabalat, na masiglang nagbasa tungkol sa kasaysayan at mga kaguluhan ng Guinea-Bissau at Mozambique, ang mga kilusang gerilya ng Colombia at Laos, ay nagbasa ng mga ulat tungkol sa pagkamatay ni Che sa Bolivia sa pagpapahirap at mga deposito ng mineral sa Si Brasil, na gustong malaman ang aking mundo kung ano man ang nilalaman nito, ay nilaktawan ang mga artikulo tungkol sa Gitnang Silangan, na nagsasabi na ang lahat ay "masyadong kumplikado," na hindi ko maintindihan. At sumang-ayon sa akin ang mga kaibigang gentile na makakapag-alis ng 500-pahinang mga libro ng teoryang pang-ekonomiya na ang anti-Semitism ay masyadong kumplikado, at patuloy kong naramdaman na ang sakit ng sinuman ay magiging mas madali.
Ngunit ngayon tila sa akin na ang Zionism ay humihingi ng masyadong maliit, hindi masyadong marami! Ipinagpalit nila sa Lungsod na iyon ng pangitain ang isang masikip na kuta na tore, sa paniniwalang ang mga Hudyo ay palaging uusigin, hahabulin. Na karamihan sa sangkatauhan ay walang pakialam kung maulit ito. Hahayaan bang mangyari. Ang pagkaalam ng ilan sa sangkatauhan ay papalakpakan pa nga. Ang paniniwalang walang ibang paraan para mabuhay ang mga Hudyo. Gusto kong isigaw ito sa kanila mula sa mga bubong, para isigaw ito nang malakas: hindi ka pa humingi ng sapat! Ang Zionismo, kahit na ito ay nabubuhay ngayon, ay tumatanggap ng anti-Semitism, nagsasabing ito ay permanente sa mundo: Hangga't may mga Hudyo, magkakaroon ng mga Hudyo-haters, Hudyo-killers, kaya gagawa tayo ng pader ng mga katawan sa paligid natin at manirahan sa likod nito, isang banta sa ating mga kapitbahay, sinusubukang makaramdam ng ligtas. Ako ay nakatayo dito at sumisigaw sa iyo: "Lumabas ka sa mga kanal! Hingin mo ang lahat ng ito! Hinihiling ko para sa aking sarili, at sa aking mga anak na magiging mga Hudyo rin, at para sa iyo, din, aking mga kamag-anak na sundalo, isang mundo kung saan ang mga kuta ay hindi alam at hindi kailangan."
maaari tayong maging kaalyado, ang mga Arabo at tayo, dalawang taong inuusig na nag-ugat sa iisang lupain, iisang kaugalian, pagkain, wika. Ang gawain ay ang pinakamahirap, ang pinakanakakatakot, ang nangangailangan ng pinakamatapang na paglukso mula sa bangin ng kasalukuyang madugong sandali.
Alam kong pinangarap ko ang panaginip na ito: Ang mga Hudyo at Arabo ay gumagalaw nang sabay-sabay, inaalis ang mga mandirigma, nagtatayo ng mga bagong nayon sa mga lumang lugar, binabago ang mukha ng lupain, ang hugis ng kasaysayan, ang hitsura ng hinaharap.
Gusto kong makita ang pamumulaklak ng mga kulturang Arabo at Hudyo sa isang bansang walang racism o anti-Semitism, walang mayaman o mahirap o duraan: lahat ng nasa ilalim ng puno ng ubas at puno ng igos ay namumuhay nang payapa at walang takot. Isang tinubuang-bayan para sa bawat isa sa atin sa pagitan ng mga bundok at dagat. Isang maraming wika, maraming relihiyon, maraming kulay at mataong lupain kung saan namumulaklak ang orange tree para sa lahat. Hindi ko isusuko ang pananaw na ito para sa anumang mas mababang kompromiso. Walang magkahiwalay ngunit pantay na armadong kampo na tumalikod sa isa't isa sa isang pitted buffer zone. Walang Palestinian na pagkatapon na nasusunog na may mga pangarap ng pagbabalik, ang kawalan ng katarungan na nagpapait sa mga henerasyon ng mga bata na laging nananabik para sa lugar ng kanilang mga ninuno: sa susunod na taon sa Galilea. Walang libingan na kasing laki ng isang bansa, ang dugong Palestinian ay nagniningas sa lupa at umuusok tuwing umaga, na umaamoy ng kamatayan. Walang kuta-estado ng mga Hudyo laban sa lahat ng iba pang bahagi ng mundo, mga henerasyon ng mga bata na lumalaking sundalo, naniniwala sa kanilang sarili na banal, naniniwalang walang sinuman sa labas ng mga pader, naniniwala na ang takot ay ang tanging puwersa na nagbubuklod sa mga tao. Wala akong tatanggapin kundi kalayaan.

Remedios: Mga Kuwento ng Lupa at Bakal mula sa Kasaysayan ng Puertorriquenas (1997)

Wala ni isa sa mga aklat na hindi tayo pinapansin ang maaaring naisulat nang wala ang ating pamimili, pagluluto, pagkukumpuni, pamamalantsa, pag-type, paggawa ng kape, pag-aliw. Kung wala ang aming pag-aalaga sa mga bata, pag-iisip sa tindahan, pagkuha sa ani, paggawa ng kanilang mga negosyo magbayad. Ito ang ating kwento, at ang katotohanan ng ating buhay ang magpapabagsak sa kanila.
Ituwid natin ang isang bagay. Ang Puerto Rico ay parda, negra, mulata, mestiza. Hindi isang bansa ng mga Espanyol sa lahat. Nahigitan namin sila, taon-taon.
Si Julia de Burgos ay ang panganay sa labintatlong anak, isang walang hanggang bukal ng damdamin, isang walang hanggan na pusong puno ng pagnanasa, isang maganda at mahusay na babae na bukas-palad na nagbubuhos ng kanyang espiritu sa bawat pahina...Julia de Burgos, ang kumikinang na makata ng mga sensual na ilog at mga alon na humahampas sa mga pader ng dagat, ay dahan-dahang nalulunod sa kawalan ng pag-asa. Ako na isa ring poeta, puertorriqueña, na nangangailangan ng parehong pag-ibig at sining, lumalaban sa mga labanang pampulitika sa araw at mga demonyo sa gabi, ako ay nakatayo sa bingit ng ilog ng kalungkutan, tinukso ng limot. Nabubuhay ako sa isang mas mapagbigay na buhay, nilikha para sa akin sa pamamagitan ng paggawa ng hindi mabilang na kababaihan, tatlumpung taon ng sama-samang pagkabalisa, tatlumpung taon ng pakikipagbuno sa kultura at kamalayan ng kababaihan at kalalakihan. Hindi ko kinakaharap ang kanyang mga kahila-hilakbot na mga pagpipilian, ang mga parusa na ibinibigay sa madamdaming malikhaing kababaihan sa kanyang panahon.

Mga Kwento ng Medisina (1998)

Panimula

Sinubukan kong pagsamahin ang pagpapagaling sa aking sarili at pagpapagaling sa mundo.
Naunawaan ko na ang paghuhukay at pagsisiwalat ng katotohanan tungkol sa aking mga karanasan sa pang-aabuso, at ang pakiramdam ng pagbibigay-kapangyarihan at pagpapalaya sa prosesong iyon ang nagdala sa akin, ay parehong proseso sa paghuhukay at pagsasabi ng katotohanan tungkol sa mga siglo ng pagsalakay, pang-aalipin, patriyarkal na pamumuno, tirahan, pakikipagtulungan at paglaban. Ang kagalingan ay nagmula sa parehong pinagmulan.
Mangyayari man ito sa diumano'y pribadong konteksto ng sekswal na pang-aabuso o sa publiko at di-umano'y impersonal na mga arena ng kolonyalismo, patriarchy o isang napakaraming racist class na lipunan, ang traumatikong karanasan ng pagiging dehumanized at pinagsamantalahan ay humiwalay sa mga tao sa kanilang mga kuwento, ng mga paliwanag na makatuwiran. ng kanilang buhay. Sa halip, ipinapataw nito sa atin ang mga mitolohiyang nagbibigay-katwiran sa sarili ng mga may kasalanan. Kami ay naiwang naaanod, ang koneksyon sa pagitan ng sanhi at epekto ay naputol upang hindi namin matukoy ang mga pinagmumulan ng aming sakit.
ang pang-aabuso ay ang lokal na pagsabog ng sistematikong pang-aapi, at ang pang-aapi ay ang akumulasyon ng milyun-milyong maliliit na sistematikong pang-aabuso.
Gayunpaman, ang pang-aabuso ay ginagawa, ang resulta ay pareho: ang pang-aabuso ay walang katuturan sa konteksto ng ating sangkatauhan, kaya kapag tayo ay inabuso, dapat tayong maghanap ng paliwanag na magpapanumbalik ng ating dignidad o tatanggapin natin sa ilang antas na tayo ay mas mababa sa tao at mawala ang ating sarili, at ang ating kapasidad na lumaban, sa karanasan ng pagiging biktima.
Tinatawag ko ang gawaing ginagawa ko na "aktibismo sa kultura" dahil nakikipaglaban ito sa arena ng kultura, sa mga kwentong sinasabi natin sa ating sarili at sa isa't isa kung bakit ganito ang mundo. Ito ay isang pakikibaka para sa mga imahinasyon ng mga taong inaapi, para sa ating kakayahang makita ang ating sarili bilang tao kapag tayo ay tinatrato nang hindi makatao. Ang aktibismo sa kultura ay hindi hiwalay sa gawain ng pag-oorganisa ng mga tao upang gumawa ng mga partikular na bagay. Sa katunayan, ang matagumpay na pag-oorganisa ay nakasalalay sa pagbabagong ito ng paningin; ang pinakamahalagang resulta ng karamihan sa pag-oorganisa ng mga kampanya ay ang pagbabagong nagaganap sa mga taong lumalahok.
Ang katotohanan ay kapag hindi natin kayang pakilusin ang mga tao para sa kanilang sarili, ang kahirapan ay karaniwang nasa antas ng pangitain. Alinman sa ating sarili ay hindi makita ang mga tao kung kanino tayo nagtatrabaho bilang ganap na tao at itinuring sila bilang mga biktima sa halip na mga kaalyado, o nabigo tayong gawin ang kanilang mga imahinasyon at espiritu nang may sapat na lakas.
Ang gawaing pangkultura, ang gawain ng pagbibigay ng posibilidad sa imahinasyon ng mga tao, na may paniniwala sa isang mas malaking hinaharap, ang mahalagang gatong ng rebolusyonaryong apoy.

"Mga Puerto Rican at Hudyo"

Ang mga Puerto Rican at Hudyo ay may mahaba at masalimuot na kasaysayan, ngunit hindi tulad ng kasaysayan ng relasyong Black-Jewish, napakaliit ng paraan ng pampublikong talakayan tungkol sa kalikasan o kahulugan ng ating relasyon.
Para sa Puerto Ricans, tulad ng para sa lahat ng Latin Americans, ang walong siglo ng medyo mapagparaya na pamumuno ng Moslem sa katimugang Espanya, ang muling pananakop ng mga Kristiyano sa peninsula at ang kasunod na marahas na pag-uusig sa parehong mga Moslem at Hudyo ay isang hindi pa nasusuri na bahagi ng ating pamana.
Ang isang tunay na pagtatasa ng kasaysayan ng relasyon ng Puerto Rican-Jewish ay dapat magsimula sa pamamagitan ng pagsusuri sa mga relasyon na mayroon na sa pagitan ng mga Kristiyano at Hudyo na residente ng Iberia bago pa ang 1492.
Sa ikaanim na baitang, sinabi ng aking guro sa Ingles, si Miss Rivera sa kolehiyo ng gurong Katoliko sa Ponce, sa aming klase na ang mga Hudyo ay gumising tuwing umaga, dumura sa aming pera at pagkatapos ay bilangin ito. Sa kanyang buhay, hindi pa niya nakilala ang isang Hudyo hanggang sa ang galit na tala ng aking ina ay nagpaunawa sa kanya na isa sa kanyang mga paboritong estudyante ay isa.
anumang tunay na pag-unawa sa kontemporaryong relasyon sa pagitan ng ating mga mamamayan ay kailangang magsimula sa malalim na ugat ng anti-Semitism sa Espanya at mga kolonya nitong Amerikano.
Sa isang pattern na paulit-ulit sa Europa sa loob ng maraming siglo, ginamit ng puting Protestant elite ang mga Hudyo bilang hinamak na ahente, middle person, buffer. Kung paanong ang aking mga ninuno na Hudyo sa Lithuanian ay binigyan ng lupain sa Ukraine bilang isang uri ng buhay na pagkakabukod laban sa pagsalakay ng Turko; kung paanong ang mga Hudyo sa Silangang Europa ay nagtatrabaho upang mangolekta ng mga buwis mula sa mga gutom na Kristiyanong magsasaka na maaaring maging mga potensyal na kaalyado laban sa aristokrasya, kaya sa Estados Unidos, ang mga Hudyo ay inalok ng mga kondisyonal na pribilehiyo ng "kaputian," na may higit na access sa pataas na kadaliang kumilos, bilang kapalit. para sa pag-abandona sa pakikipag-alyansa sa ibang mga aping grupo, partikular na sa mga taong may kulay...Habang maagang tinanggap ng ilang Hudyo ang opsyong ito, marami ang hindi.
Sa unang tatlong dekada ng ika-20 siglo, maraming Hudyo ang malakas na aktibo sa isang multi-etnikong kilusang paggawa at sa anarkista, sosyalista at komunistang pag-oorganisa na inuuna ang pagkakakilanlan sa mga mahihirap at uring manggagawa sa mga linya ng kultura.
Ang Partido Komunista ay nagbigay ng isa sa ilang mga lugar na nasa ilalim ng paghihiwalay kung saan ang mga Black at white na intelektwal ay maaaring magkita at makipag-usap sa pulitika, at ang Partido ay bumuo at sumuporta sa maraming magkaibang lahi.
Noong 1933, ang tagapag-ayos ng ILGWU na si Rose Pesotta, mismong isang Hudyo na imigrante mula sa Russia, ay gumugol ng ilang buwan sa pag-oorganisa ng mga babaeng manggagawa ng damit ng Mexico sa Los Angeles. Ang kanyang mga preconceptions ay stereotyped, sa pag-aakala na ang mga babaeng Mexican ay magiging pasibo, matatakot sa sexism ng mga Mexican na lalaki, at samakatuwid ay mahirap ayusin. Bagama't nahaharap siya sa mga paghihirap, hindi ito kasinghusay ng inaasahan at nagkaroon ng ilang makabuluhang tagumpay ang kanyang kampanya. Umasa siya sa mga babaeng Mexicano bilang backbone ng kanyang pag-oorganisa sa West Coast at dinala niya ang pamumuno ng lalaki sa mga lokal na kulungan para marinig nila ang espiritu kung saan kumakanta ang mga mexicana mula sa kanilang mga selda. Nang sumunod na taon ay pumunta siya sa Puerto Rico upang ayusin ang mga babaeng manggagawa ng damit doon. Puno ang mga pagpupulong, bagaman madalas nanghihimatay ang mga babae sa gutom habang nagsasalita siya. Nagsimula siyang magdala ng mga basket ng pagkain sa mga pulong at magtatanong bago siya magsalita kung may hindi pa nakakain. Labis siyang naantig sa mga kalagayan ng mga babaeng manggagawang Puerto Rican at nagpatuloy sa pagsasalita tungkol sa kanilang kalagayan sa pamumuhay at pagtatrabaho sa loob ng maraming taon. Noong 1944 nagsulat siya ng ilang artikulo tungkol sa kahirapan at mga kondisyon sa pagtatrabaho sa Puerto Rico para sa mga pahayagan sa New York.
Ang kasaysayan ng New York Jewish at Puerto Rican na aktibismo ay puno ng personal at pampulitikang relasyon sa pagitan ng ating mga komunidad. Ang manunulat at tagapag-ayos ng Puerto Rico na si Jesus Colón, na ang pangalawang asawa, si Clara, ay Hudyo, ay nakatira sa tabi ng aking tiyahin na si Eva Levins, at pareho silang aktibo sa Partido Komunista. Noong 1943, isang buwan pagkatapos bumangon ang mga partidong Hudyo sa Warsaw ghetto laban sa mga Nazi at nagawang palayasin sila mula sa ghetto, sumulat si Colón ng isang column sa isang pahayagan sa wikang Espanyol, na pinupuna ang anti-Semitism sa komunidad ng Latino.
Sa nakalipas na mga taon, ang pagkakakilanlan ng maraming nasyonalistang mamamayan ng US na may kulay na Palestinian liberation at ang pagkabigo ng komunidad ng U.S.-Jewish sa kabuuan na manindigan laban sa mga patakarang rasista at kolonyal na Israeli ay idinagdag na mga salik sa pagkukubli sa mga lugar ng potensyal na alyansa.
Sa pamamagitan lamang ng pagsusuri nang buo at tapat sa kasaysayan ng ating mga relasyon makakagawa tayo ng mga desisyon tungkol sa paglalagay ng ating kapalaran sa isa't isa, hindi para sa panandaliang tagumpay ng oportunismo, ngunit para sa pinakamalawak na posibleng pananaw ng ating hinaharap.

"Radical Pleasure: Sex and the End of Victimhood"

Ako ay isang tao na sekswal na inabuso at pinahirapan bilang isang bata. Hindi ko na tinukoy ang aking sarili sa mga tuntunin ng aking kaligtasan sa karanasang ito, ngunit kung ano ang natutunan ko mula sa pag-survive dito ay sentro sa aking pampulitikang at espirituwal na kasanayan.
Masyado tayong mahina sa ating mga kasiyahan at pagnanasa.
ang pagiging mapang-akit ng papel ng biktima; ang manipis na kasiyahan na nagmumula sa isang permanenteng saloobin ng pagkagalit.
Ang biktima ay nagpapawalang-bisa sa atin mula sa pagpapasya na magkaroon ng magandang buhay. Ito ay nagpapahintulot sa amin na manatiling maliit at sugatan sa halip na maluwang, makapangyarihan at buo. Hindi natin kailangang harapin ang sarili nating responsibilidad sa pamamahala sa mga bagay-bagay, para sa pagbabago sa mundo at sa ating sarili. Maaari naming ilagay ang aming mga pagpipilian tungkol sa pagiging mahina at matalik at epektibo sa mga kamay ng aming mga nang-aabuso. Maaari tayong manatiling walang kapangyarihan at ipadala sa kanila ang bayarin.
Ang walang kahihiyang igiit na ang ating mga katawan ay para sa ating sariling kasiyahan at koneksyon sa iba ay malinaw na sumasalungat sa mga mandaragit na paglalaan ng mga incest na kamag-anak at rapist; ngunit sinasalungat din nito ang pagkalason sa ating pagkain at tubig at hangin gamit ang mga kemikal na nagbibigay sa atin ng kanser at nagpapayaman sa mga malaswa nang mayayaman, ang pagnanakaw ng ating buhay sa malupit na trabaho, ang ating mga katawan na naubos upang punan ang mga bank account na bumubukol na, ang malawakang pagdukot ng ang ating mga kabataan upang ihagis sa isa't isa bilang sandata para sa pagtatanggol at pagpapalawak ng mga bank account na iyon-lahat ng mga paraan kung saan ang ating malalim na kasiyahan sa pamumuhay ay naputol upang hindi makagambala sa kakayahang kumita ng ating mga katawan. Sapagkat habang papalapit ako sa maliwanag, mainit na sentro ng kasiyahan at pagtitiwala, hindi ko kayang tiisin ang pagkabihag nito, at hindi gaanong natatakot akong maging makapangyarihan, sa isang mundong lubhang nangangailangan ng hindi nagsisising kagalakan.

"Sa Hindi Pagsusulat ng Ingles"

Ang mabuting Ingles, sa pagkakaintindi ko, ay isang hanay ng mga kasunduan tungkol sa kung aling mga salita ang may katuturan, kung ano ang ibig sabihin ng mga ito at kung anong pagkakasunud-sunod ang mga ito na kailangang gamitin upang patuloy na magkaroon ng kahulugan. Ito ay isang pagtatangka upang matiyak na nagkakaintindihan tayo. Ito ay isang makatwirang layunin. Ngunit ang pangkat na bumubuo sa mga kasunduang ito at itinatakda ang mga ito sa mga aklat ng panuntunan ay isang maliit na bahagi ng napakaraming tao na matagumpay na nakikipag-usap sa wikang Ingles bawat araw. Higit pa rito, ang mga mambabatas na ito ng wika, tulad ng sa gobyerno, ay halos puro lalaki, puti at mayaman, hindi katulad ng karamihan sa mga nagsasalita ng Ingles. Sila ay mga taong may kapangyarihang panlipunan, at gaya ng nakagawian ng gayong mga tao, itinatakda nila ang mga bagay ayon sa kanilang sariling mga partikular na pangangailangan at pagkatapos ay idineklara ang mga pangangailangang iyon na unibersal: kung hindi ito ang wikang ating sinasalita, ito ay hindi Ingles.
Sinisikap ng mga bumubuo sa mga tuntunin ng Mabuting Ingles na marubdob o mapanlait na i-edit kami sa pagsang-ayon, kumbinsido na kapag nagsasalita kami ng ibang usapan ito ay dahil kami ay may kapansanan sa edukasyon o genetically.
Ang lahat ng mga taong sinasalakay ay natututo ng mga wika ng mga maaaring makapinsala sa atin. Multilingual tayo ng pangangailangan. Yaong sa atin na, sa pamamagitan ng matagumpay na paggamit ng wikang iyon, ay nakakakuha ng access sa isang maliit na bahagi ng pampublikong lugar ay dapat na patuloy na lumaban upang itulak ang ating pagiging tunay sa pag-print, papunta sa mga airwaves, sa silid-aralan, palabas mula sa podium. Lumalakad kami sa makitid na linya ng diskarte, hawak ang Mabuting Ingles na parang isang club laban sa mapagmataas na pagmamataas ng mga taong gustong marinig lamang ang kanilang sarili na magsalita, nililinis ang mga puwang kung saan maaari naming i-broadcast ang aming mga boses sa bahay, ang usapan sa kusina at backyard talk, kalye at harap. -porch talk na masasakal sa atin kung malalamon natin ito ng matagal.

"Maling Alaala: Trauma at Paglaya"

Ang mga istruktura ng hindi pantay na kapangyarihan ay maraming layered at kumplikado sa mga paraan ng kanilang paggana sa mundo. Ngunit sa ugat nito, ang pang-aapi ay talagang simple. Ito ay tungkol sa pagnanakaw. Ang natitira ay binubuo ng mga alituntunin at institusyon, mga ritwal at kasunduan, mga mitolohiya, mga katwiran at hayagang pambu-bully sa pamamagitan ng kung saan ang maliliit na grupo ng mga tao ay nagpapanatili ng mahigpit na pagkakahawak sa paraan nang higit pa sa kanilang bahagi ng mga mapagkukunan ng mundo.
Sa isang napakalaking pagkilos ng projection, sila (mga alipin) ay madalas na inilarawan ang mga taong Aprikano na ginawa ang bawat tahi ng kanilang trabaho para sa kanila bilang tamad; seryosong naniniwala na ang mga alipin ay nangangailangan ng mga taong Europeo upang itakda ang mga ito ng mga gawain at gawin itong kapaki-pakinabang.
O isaalang-alang ang halos guni-guni na mga pantasya ng mayayamang miyembro ng Kongreso na ang mga teenager na African-American na welfare na ina, isang maliit na minorya ng populasyon na tumatanggap ng welfare, at kumokonsumo ng maliit na bahagi ng pampublikong badyet, ay may pananagutan sa pagkabangkarote ng ekonomiya, paglaki ng mayaman sa publiko. gastos sa pamamagitan ng pagkakaroon ng mga sanggol upang mabayaran ang kanilang mga tseke sa AFDC. Hindi kasama sa disenteng trabaho at ipinagkait ang mga pinakapangunahing pangangailangan upang hindi mapabagal ang astronomical na pagtaas ng kita ng nangungunang 10 porsiyento, ang mga kabataang babaeng ito ay pinananagot sa publiko para sa pagnanakaw ng ating mga karaniwang yaman ng mga sakim.
Sino ang makatiis na magkaroon ng pribilehiyo na nangangahulugan ng pagdurusa at pagkamatay ng iba kung hindi sila sinanay mula pagkabata upang makita ang iba na ito bilang hindi totoo? Sino ang magtitiis, kahit isang oras, ang hindi makataong mga kondisyon na ipinataw ng mga may pribilehiyo, kung hindi sila sinanay mula pagkabata upang madama ang kanilang sarili na hindi ganap na karapat-dapat sa buhay?
Ang memorya, indibidwal at kolektibo, ay malinaw na isang makabuluhang lugar ng panlipunang pakikibaka. Ang kilusang "false memory" na naglalayong tanggihan ang awtoridad sa memorya sa mga nakaligtas sa sekswal na pang-aabuso; tumitinding pag-atake sa multikultural na edukasyon, partikular sa pagtuturo ng kasaysayan; Ang mga pagbabago sa kasaysayan ng Holocaust na itinatanggi ito ay naganap, ay lahat ng mga halimbawa ng kasalukuyang pampublikong debate sa kontrol ng memorya. Lahat ay nagsasangkot ng backlash laban sa makapangyarihang mga kilusang popular upang mabawi ang awtoridad.
sa kaso ng maling kilusang alaala, inaakusahan ng may pribilehiyo ang mga nawalan ng kapangyarihan ng pang-aapi sa kanila. Ang multikulturalismo ay lumalabag sa "kalayaan" ng mga may pribilehiyong puting heterosexual na lalaki sa pamamagitan ng pagpilit sa kanila na lumahok sa isang mundo kung saan ang kanilang mga interes at pananaw ay hindi eksklusibong priyoridad ng lahat.
Ang pagtanggi sa ating pagkakaugnay ay pumapatay sa planetang ito at napakarami sa mga tao nito.
Ang pagbawi mula sa trauma ay nangangailangan ng paglikha at pagsasalaysay ng isa pang kuwento tungkol sa karanasan ng karahasan at ang katangian ng mga kalahok, isang kuwentong sapat na makapangyarihan upang maibalik ang pakiramdam ng ating sariling sangkatauhan sa mga inabuso.
Nagaganap ang pagpapagaling sa komunidad, sa pagsasabi at pagpapatotoo, sa pagbibigay ng pangalan sa trauma at sa kalungkutan at galit at pagsuway na kasunod.
Habang sinusubukan ng mga huwad na memory theoreticians na itatag na ang sakit ay ahistoric at ang mga trauma ay hindi nag-iiwan ng bakas ng kanilang mga sarili sa ating buhay, ang mga traumatized ay patuloy na naghahanap ng mga paraan upang igiit na ang sakit ay may dokumentadong pinagmulan, na kapag ang isang tao ay tinamaan, ito ay sumasakit, at ang mga pinsala ay nag-iiwan ng mga peklat .
Kung paanong ang indibidwal na gumaling mula sa pang-aabuso ay dapat na muling buuin ang kuwento ng kanyang hindi nararapat na pagdurusa sa paraang nagbibigay ito ng bagong kahulugan, at sa kanyang sarili ng isang itinayong muli at hindi masusugatan na pakiramdam ng kahalagahan, ang mga biktima ng sama-samang pang-aabuso ay nangangailangan ng mga paraan upang muling buuin ang kasaysayan sa paraang maibabalik ang isang kahulugan ng ating likas na halaga bilang tao, hindi lamang sa ating pagiging kapaki-pakinabang sa mga layunin ng mga elite.
Sa pamamagitan lamang ng pagluluksa maaari tayong makakonekta muli sa pag-ibig sa ating buhay at mawala ang ating pagkahumaling sa mga nanakit sa atin.
Bahagi ito ng ating tungkulin bilang mga rebolusyonaryong tao, mga taong nagnanais ng malalim na ugat, pagbabago, na maging buo hangga't maaari para sa atin.

"Ang Mananalaysay bilang Curandera"

Isa sa mga unang bagay na ginagawa ng kolonisadong kapangyarihan o mapanupil na rehimen ay ang pag-atake sa kahulugan ng kasaysayan ng mga nais nilang dominahin sa pamamagitan ng pagtatangkang sakupin at kontrolin ang kanilang mga relasyon sa kanilang sariling nakaraan.
Ang isang malakas na pakiramdam ng kanilang sariling kasaysayan sa gitna ng mga inaapi ay nagpapahina sa proyekto ng dominasyon. Nagbibigay ito ng alternatibong kwento, isa kung saan ang pang-aapi ay resulta ng mga kaganapan at mga pagpipilian, hindi natural na batas.
Ang tungkulin ng isang mananalaysay na nakatuon sa lipunan ay ang paggamit ng kasaysayan, hindi gaanong idokumento ang nakaraan kundi ibalik sa dehistoricized na pakiramdam ng pagkakakilanlan at posibilidad. Ang ganitong mga "panggamot" na kasaysayan ay naghahangad na muling maitatag ang mga koneksyon sa pagitan ng mga tao at ng kanilang mga kasaysayan, upang ibunyag ang mga mekanismo ng kapangyarihan, ang mga hakbang kung saan ang kanilang kasalukuyang kalagayan ng pang-aapi ay nakamit sa pamamagitan ng isang serye ng mga desisyon na ginawa ng mga tunay na tao upang itapon ang mga ito; kundi upang ipakita din ang multiplicity, pagkamalikhain at pagtitiyaga ng paglaban sa hanay ng mga inaapi.
Ang kasaysayan ay ang kuwento na sinasabi natin sa ating sarili kung paano ipinapaliwanag ng nakaraan ang ating kasalukuyan, at kung paano ang mga paraan kung saan natin ito sinasabi ay hinuhubog ng mga kontemporaryong pangangailangan.
Lahat ng historyador ay may mga pananaw. Lahat tayo ay gumagamit ng ilang proseso ng pagpili kung saan pipiliin natin kung aling mga kuwento ang itinuturing nating mahalaga at kawili-wili. Ginagawa namin ang kasaysayan mula sa ilang pananaw, sa loob ng ilang partikular na pananaw sa mundo. Ang pagkukuwento ay hindi neutral. Ginagawa ito ng mga istoryador ng Curandera na tahasan, hayagang pinangalanan ang aming pagiging partisan, ang aming layunin na maimpluwensyahan ang iniisip ng mga tao.

"Ang Pulitika ng Pagkabata"

Ang pagkabata ay ang isang pampulitikang kondisyon, ang isang disenfranchised na grupo kung saan dumaraan ang lahat ng tao. Ang isang nasasakupan ng mga inaapi kung saan ang lahat ng nabubuhay na miyembro ay huminto sa pagiging miyembro at may opsyon na maging mga administrador ng parehong mga kondisyon para sa mga bagong miyembro.
Ang pang-aapi sa mga bata ay ang gulong na nagpapanatili sa lahat ng iba pang pang-aapi. Kung wala ito, ang paghihirap ay kailangang ipataw muli sa bawat bagong henerasyon, sa halip na maipasa tulad ng isang pamana ng sakit. Ang mga bata ay pumapasok sa mundong puno ng pag-asa at pag-asa. Hindi sila napapagod. Hindi sila mapang-uyam o nagbitiw. Malinaw nilang nakikita kung ano ang ginawa ng kaugalian na hindi natin nakikita, at nagagalit sila sa lahat ng kawalang-katarungan, gaano man kaliit.
Sa pamamagitan ng ahensya ng mga dating bata napigilan ang rebolusyonaryong potensyal ng bawat henerasyon ng mga bata.
Nang walang anumang anyo ng pampulitikang representasyon, ang mga bata ay nananatiling pag-aari ng mga nasa hustong gulang sa kanilang buhay. Bawal silang tumakas. Ang katotohanan na maraming mga magulang ang lubos na nagmamahal, patas at nakatuon sa kapakanan ng kanilang mga anak ay hindi nagbabago sa katotohanan na ito ay higit na isang bagay ng swerte para sa bata, na siya ay halos walang kontrol sa mga kondisyon ng pang-araw-araw na buhay.
Pinahihintulutan at tinatanggap namin para sa mga bata ang isang antas ng kawalan ng karapatan na aming ipoprotesta para sa anumang iba pang nasasakupan. Ang pagkabata ay ang pamantayan para sa katanggap-tanggap na kawalan ng kapangyarihan. "Para silang mga bata" ay ang klasikong pahayag ng paternalistic racism at patriarchy. "Huwag mo akong tratuhin na parang bata" ang galit na galit na sigaw ng mga walang respeto.
kung ano ang naghahanda sa mga tao para sa responsibilidad ay pinapayagang kumuha ng ilan. Ang mga tao ay nagiging alam at marunong tungkol sa mga lugar ng buhay kung saan maaari silang gumamit ng ilang kapangyarihan. Ito ay kawalan ng kapangyarihan na lumilikha ng pagiging pasibo. Kapag ang mga bata ay tinatrato nang may paggalang, binigyan ng pagpipilian at inaasahang magkaroon ng mga opinyon na mahalaga, mayroon silang mga opinyon at gumagawa ng mga pagpipilian. Nagtataka ako kung ano ito, kung ano ang dignidad na ipinagkaloob nito sa mga bata ng Iroquois Confederacy na ang mga batang mahigit sa tatlo ay malugod na tinatanggap na magsalita tungkol sa mga bagay ng anumang kahalagahan ng grupo sa mga konseho ng tribo.
Ang isa sa mga pinaka-mapolitikal na karanasan sa aking buhay ay ang tag-araw na ginugol ko sa Cuba noong ako ay labing-apat. Natagpuan ko ang aking sarili sa isang bansa kung saan ang mga labing-apat na taong gulang ay maaaring gumawa ng mga desisyon sa buhay para sa kanilang sarili-upang sumali sa merchant marine, mag-drill sa militia, pumili ng espesyal na pagsasanay-nang walang pahintulot ng magulang.

"Forked Tongues: On Not Speaking Spanish"

Ang pagkukuwento ay isang pangunahing aktibidad ng tao kung saan sabay nating ginagawa at nauunawaan ang mundo at ang ating lugar dito.
ang una at pinakamahalagang bagay na dapat maunawaan ay sumulat tayo mula sa pangangailangan; na ang ating pagsulat ay isang uri ng kultural at espirituwal na pagtatanggol sa sarili. Ang mamuhay na napapalibutan ng isang popular na kultura kung saan hindi tayo lumilitaw ay isang anyo ng espirituwal na pagbura na nag-iiwan sa atin na mahina sa lahat ng mga pag-atake na maaaring gawin ng isang lipunan laban sa mga hindi nito nakikilala. Ang hindi kilalanin, hindi mahanap ang sarili sa kasaysayan, o sa pelikula, o sa telebisyon, o sa mga libro, o sa mga sikat na kanta, o sa kung ano ang pinag-aaralan sa paaralan ay humahantong sa sakuna sa saykiko ng pagtigil sa pagkilala sa sarili. Ang aming panitikan ay dokumentasyon ng isang pag-iral na hindi mahalaga sa mga kinauukulan. At tulad ng mga pekeng pasaporte ng aking mga kamag-anak na Hudyo sa ama, paminsan-minsan ay inililigtas nito ang aming mga buhay.
Ito ang dahilan kung bakit kami sumulat: upang makita ang aming sarili sa pahina. Upang kumpirmahin ang aming presensya. Upang linisin ang isang puwang kung saan maaari nating suriin ang buhay na ating ginagalawan, hindi bilang mga seksing kasintahan, maliit na manloloko at biktima ng krimen ng mga palabas sa TV cop, at hindi bilang mga istatistikal na profile kung saan ang kahirapan, katapangan at pagiging maparaan ay nawawala ang lahat ng personalidad, ngunit sa ating sariling pisikal. at emosyonal na katotohanan. Kung saan maaari nating paghiwalayin at galugarin ang masalimuot na relasyon na mayroon tayo sa isla ng ating pinagmulan at pagkakamag-anak, at itong malawak na bansang maraming tao kung saan nagsusulat tayo ng bagong kabanata ng Puerto Ricanhood. Ang pangangailangang ito ay nagbibigay hugis sa ating panitikan, sa ating kagyat na tula ng mga lansangan, sa ating laging-autobiographical na kathang-isip, sa ating mga alamat ng kolektibong pagkakakilanlan. Karamihan sa aming isinusulat, isinusulat namin sa ilalim ng presyon.
ang wika ay ipinanganak mula sa kasaysayan.
Sanay na ang mga tao sa lungsod sa hindi pagsunod, at madaling mamuhay ng lahat ng uri ng buhay, na ang mga tsismis ay hindi na makakarating sa sala ng iyong mga magulang. Ang liberalismong ito ng buhay sa kalunsuran ay nagpapatuloy, kahit na sa panahon ng panlipunang panunupil tulad ng naranasan natin nitong mga nakaraang taon, at nagbibigay ito ng mahalagang suporta para sa pagbuo ng mas malawak na hanay ng pagkakakilanlan ng kasarian at sekswal na pag-uugali sa mga imigrante na Puerto Ricans, kababaihan at kalalakihan.

"Certified Organic Intellectual"

Ang aking pag-iisip ay direktang lumago sa pakikinig sa sarili kong mga kakulangan sa ginhawa, pag-alam kung sino ang nagbahagi ng mga ito, kung sino ang nagpatunay sa kanila, at sa pagpapalitan ng mga kuwento tungkol sa mga karaniwang karanasan, paghahanap ng mga pattern, sistema, mga paliwanag kung paano at bakit nangyari ang mga bagay. Ito ang sentral na proseso ng pagtaas ng kamalayan, ng kolektibong testimonio.
Lumaki ako bilang tropikal na sangay ng isang tribo ng mga manggagawang nag-iisip na Hudyo na pumupuna sa mga kanon ng kanilang panahon mula sa mga shtetl ng Silangang Europa, na nakikipagtalo tungkol sa pulitika ng pagkakakilanlan at mga koalisyon, asimilasyon at pagkakaisa noong nakaraang siglo.
Sa mga grupong nagpapalaki ng kamalayan ng kababaihan na kinabibilangan ko noong unang bahagi ng 1970s, nagbahagi kami ng mga personal at napaka-emosyonal na mga kuwento kung ano talaga ang naging buhay bilang babae, sinusuri ang aming mga karanasan sa mga lalaki at sa iba pang kababaihan sa aming mga pamilya, mga sekswal na relasyon, mga lugar ng trabaho at paaralan, sa sistema ng pangangalagang pangkalusugan at sa pag-iwas sa pangkalahatang paghamak at karahasan sa atin ng lipunan. Habang sinasabi namin ang aming mga kuwento, natagpuan namin ang pagpapatunay na ang aming mga karanasan at ang aming mga reaksyon sa mga ito ay karaniwan sa marami sa amin, na ang aming mga pananaw, iniisip, at damdamin ay may katuturan sa ibang mga kababaihan. Pagkatapos ay ginamit namin ang nakabahaging karanasan bilang isang mapagkukunan ng awtoridad.
Ang aking pagkatuklas sa isang komunidad ng mga babaeng may kulay na manunulat, artista, nag-iisip ay marahil ang pinakamalalim na pagpapatunay na natanggap ko sa aking karapatang umiral, malaman, na pangalanan ang sarili kong katotohanan.
habang ang akademikong peminismo ay higit na lumalayo mula sa mga ugat ng aktibista nito, habang ang elite gobbledygook ng postmodernistang jargon ay ginagawang hindi gaanong katanggap-tanggap na magsalita nang maunawaan, mas madalas kong natagpuan ang aking tiwala sa aking sarili sa ilalim ng pag-atake.
Ang wika kung saan ipinapahayag ang mga ideya ay hindi kailanman neutral. Ang wikang ginagamit ng mga tao ay nagpapakita ng mahalagang impormasyon tungkol sa kung kanino sila nakikilala, kung ano ang kanilang mga intensyon, kung kanino sila sumusulat o nagsasalita. Ang packaging ay ang produktong ibinebenta at ginagawa kung ano mismo ang ginawa nito. Ang hindi kinakailangang espesyal na wika ay ginagamit upang hiyain ang mga hindi dapat makaramdam ng karapatan. Nagbebenta ito ng ilusyon na tanging mga taong may hawak nito ang makakapag-isip.
Ang wika ay kasal sa nilalaman, at ang nilalaman na hinahanap ko ay teorya at intelektwal na kasanayan na magiging kapaki-pakinabang sa akin sa isang iskolar ng aktibista na ang mga priyoridad ay, higit sa lahat, ang demokrasya.
Sa pagbabalik-tanaw, naaalala ko ang aking buhay sa kilusang feminist noong unang bahagi ng dekada 1980. Sa kumperensya pagkatapos ng kumperensya, tatayo ako sa bulwagan na sinusubukang pumili sa pagitan ng workshop o caucus para sa mga babaeng may kulay at ang isa para sa mga Hudyo. Naaalala ko kung paano ang bawat pintuan na sinubukan kong pasukin ay nangangailangan ng pag-iiwan ng ilang bahagi ng aking sarili. Sa mga pasilyo na iyon, nagsimula akong makipagkita sa iba pang mga kababaihan, ang pagiging kumplikado ng kanilang buhay ay sumalungat sa mga pagpapasimple ng pulitika ng pagkakakilanlan. Sa pakikipag-usap sa kanila ay natagpuan ko ang tanging pagmuni-muni ng aking buong katotohanan. Karamihan sa teoryang feminist na sinubukan kong basahin sa graduate school ay nakasulat sa mga silid na ang mga pinto ay masyadong makitid. Hinihiling nila sa akin na iwanan ang aking sarili at ang aking pinakamalalim na intelektwal na hilig sa labas.
Ito ang prosesong itinuturo ko: makinig sa iyong gutom, makinig sa gutom ng iba, matuto mula sa mga bihasang magluto, tikman habang ikaw ay pumunta, gumamit ng mga sariwang sangkap, kilalanin ang iyong supplier, at bumili ng organic.

"Raícism: Rootedness bilang Spiritual at Political Practice"

Ang layunin ng raícism ay tusukin ang napakalawak, nakamamatay na pagtanggi na tumatagos sa pang-araw-araw na buhay sa Estados Unidos, na lumulunod sa aming pinakamalalim na kalungkutan at kakila-kilabot tungkol sa pagkakatatag at patuloy na mga kalupitan ng rasismo, uri at patriarchy sa walang katapusang usapan tungkol sa mga bagay na walang kabuluhan.

"Ano ang Hindi Racism: Pagtuturo ng Racism"

Kung maituturo natin ang kasaysayan ng kapootang panlahi sa Estados Unidos bilang kasaysayan ng nagbabagong pangangailangan ng imperyo, bilang isang kasaysayan ng parehong mga pagpapataw at pagpili, mga alyansa at pagtataksil, isang kasaysayan na may mga ugat na malayo sa labas at matagal bago ang unang pagtatagpo ng kolonyal, kung maaari nating hawakan ang tensyon sa pagitan ng hindi paniniwala sa lahi at paniniwala sa kung ano ang nagagawa sa atin ng kapootang panlahi, papayagan natin ang mas maraming kabataan na gumawa muli ng mga luma at tila hindi nababagong mga desisyon tungkol sa kung saan nakasalalay ang kanilang mga interes at kung kanino.

"Pribilehiyo at Pagkawala ng Klase"

Pinapalitan ng pribilehiyo ang mga relasyon sa mga bagay, komunidad na may nakahiwalay na privacy.
Patuloy akong nakatagpo ng parehong desperadong pagtanggi ng karamihan sa mga tao na suriin ang mga lugar sa kanilang buhay kung saan sila ay may pribilehiyo. Ang mas madaling lugar sa ngayon ay ang lugar ng galit. Ang mataas na moral na batayan ng matuwid na galit na biktima ay sa ilang mga paraan ay isang nakaaaliw na lugar, ngunit isang lugar na may higit na mas malaking kapangyarihan ay ang kahandaang suriin at lansagin ang sarili nating mga pribilehiyo at tanggapin ang buong responsibilidad sa pagbabago ng mundo upang hindi tayo o sinuman hawakan mo ulit.

"Nadie la Tiene: Lupa, Ekolohiya at Nasyonalismo"

Paano ka magkakaroon ng isang bagay na nagbabago sa ilalim ng iyong mga kamay, na ganap na buhay. Pinapahina ng ekolohiya ang pagmamay-ari.
Ang "pambansang lupa" ay isang walang katuturang pahayag. Ang mga lugar ay may kasaysayan, ngunit ang lupa ay walang nasyonalidad. Kung paanong ang hangin na ating nilalanghap ay nalalanghap muna ng milyun-milyong iba pa at magpapatuloy na malalanghap ng milyun-milyong iba pa; kung paanong ang tubig ay bumabagsak, naglalakbay, nag-evaporate, nagpapalipat-lipat ng kahalumigmigan sa paligid ng planeta-kaya ang lupain mismo ay lumilipat.
Ang katotohanan ay ang mga tao ay umiikot tulad ng alikabok, naghahalo-halo at nagbabago, lahat tayo ay pantay na sinaunang sa mundong ito, lahat ay pantay na gawa sa mga pira-piraso ng matagal nang sumabog na mga bituin, at kung, sa pamamagitan ng ilang hindi malamang na himala, isang sangay ng ating mga ninuno ay nanirahan sa sa parehong lugar sa loob ng isang libong taon, hindi nito ginagawang mas totoo ang mga ito kaysa sa mga patuloy na umiikot sa parehong milenyo. Lahat kami ay narito na mula noong mga tao. Lahat tayo ay nabibilang sa lupa.
Bago magnakaw ng lupa, dapat itong maging pag-aari.
Ang mga kulturang nakasentro sa lupa sa lahat ng dako ay nagtataglay ng ating pagkakamag-anak sa lupa at mga hayop at halaman bilang pangunahing kaalaman, sentro sa pamumuhay. Ang lupa ay kailangang basagan ng dugo at ang kaalamang iyon, ang mga kulturang iyon ay nabasag, bago maitayo ang pribadong pagmamay-ari. Hindi lang ito pagnanakaw.
Lahat tayo ay kamag-anak sa lupain, mahal ito, alam ito, nagiging matalik sa mga paraan nito, kung minsan sa maraming henerasyon. Tiyak na dapat igalang ang gayong pagkakamag-anak at pagmamahalan. Hindi ito pinarangalan ng nasyonalismo. Ang nasyonalismo ay tungkol sa pagkakaroon ng kontrol, hindi tungkol sa pagmamahal sa lupain. Ngunit isinusuot nito ang balabal ng pag-ibig na iyon, hinubad ito mula sa sensual at praktikal na mga ugat nito at itinaas ito bilang isang bandila para sa mga hukbo. Ang lupain na tinatawag bilang isang sigaw ng labanan ay hindi ang parehong lupain na amoy sambong, o nagiging bughaw sa dapit-hapon, o kumapit nang makapal sa ating mga bota pagkatapos ng ulan. Ang lupaing iyon ay mas mababa sa wala sa mga gumagawa ng pananalita.
Ito ang lupain na maaari nating pakilusin upang mabawi dahil, kasama ang mga bakod at sangla at mga gawa nito, ito ang naging simbolo ng ating pag-aalis.
Ang pagmamay-ari ay sumisira sa ekolohiya. Para mabuhay ang lupa, para mabuhay tayo, dapat itong tumigil sa pagiging ari-arian. Hindi nito tayo maaaring patuloy na suportahan nang mas matagal sa ilalim ng bigat ng gayong walang awa na paggamit. Alam namin ito. Alam namin ang walang sawang gutom para sa tubo na nagtutulak sa paggamit na iyon at ang kawalan ng kapangyarihan na naaayon dito. Hindi pa namin alam kung paano ito titigil.

"Mga nagpapahirap"

Ang mga pahirap ay ginawa, hindi ipinanganak. Sapat na ang alam natin tungkol sa paulit-ulit na mga siklo ng karahasan, sapat na tungkol sa pagsasanay ng mga lihim na pulis at mga death squad, mga espesyal na yunit ng militar at mga espiya, upang malaman na ang paraan ng pag-aaral mo sa pagpapahirap ay sa pamamagitan ng pagpapahirap.
Kung tayo ay sumasang-ayon na tumanggap ng mga limitasyon sa kung sino ang kasama sa sangkatauhan, kung gayon tayo ay magiging higit at higit na katulad ng mga kalaban natin.
Ang isang ganap na makatarungang lipunan kung saan ang potensyal ng tao ay hindi kailanman hinahamak o itinapon ay posible lamang kung ang imbitasyong iyon ay laging bukas.
Lahat tayo ay may mga kabiguan sa integridad. Naniniwala ako na bahagi ng kung bakit napakahirap isaalang-alang ang mga may kasalanan bilang bahagi ng ating nasasakupan ay ang hindi natin matiis na suriin ang mga paraan kung saan tayo ay kahawig nila. Hanggang sa harapin natin ang mga sandali na tayo ay pinagtutulungan, pinilit o naakit sa pananakit ng iba, tayo ay magiging mahina sa pagiging mapagtatanggol sa sarili.
Pinipigilan ko ang isang radikal na pagtanggi na ikompromiso ang posibilidad ng sinuman sa atin na gumaling, gumawa ng mga bagong moral na pagpili, gumawa ng mga pagbabago at bawiin ang pagkakamag-anak sa mga nasaktan natin.
May isang lugar para sa matuwid na galit sa mga nagpapahirap, at isang lugar upang humingi ng pananagutan at pagsusumikap. Ngunit ang parusa ay hindi isang kasangkapan ng pagpapalaya; ito ay ang walang kapangyarihang paggamit ng karahasan ng mga taong walang maisip na mas mabuti. Ito ay ang pagtanggi na kilalanin ang ating pagkakamag-anak sa mga nanakit sa atin. Ito ay isang paglalatag ng ating pananaw, at sa huli, kung hindi natin ito mapagtagumpayan, ang ating pananaw, na siyang tunay na nagpapaiba sa atin sa ating mga kalaban, ay mamamatay.

"Circle Unbroken: The Politics of Inclusion"

Sa kasaysayan, ang mga pagtatangka na lumikha ng pagkakaisa sa kabuuan ng pagkakaiba ay nakadepende, sa pangkalahatan, sa diskarte ng pinakamababang-karaniwang-denominator na layunin, kasama ang lahat ng iba pang mga agenda at adhikain na naka-hold. Ang hindi maiiwasang resulta ay kapag ang limitadong layunin ay napanalunan, ang pansamantalang alyansa na ito, gaano man ito kalakas sa maikling panahon, ay gumuho.
Tanging isang feminism na inklusibo, na ganap na nagsasama ng kadalubhasaan ng lahat ng kababaihan, na hindi nagpapakasawa sa isang hierarchy ng mga agenda sa pagpapalaya ang may kakayahang magdala ng malaking bilang ng mga kababaihan na magkasama sa pangmatagalang alyansa. Samakatuwid, ang teorya na kailangan nating paunlarin ay isa na tumutulong sa atin na maunawaan ang mga ugnayan sa pagitan ng iba't iba at maraming aspeto ng ating buhay kasama ang lahat ng kanilang partikular na pakikibaka at mapagkukunan. Sa halip na bumuo ng pagkakaisa sa pamamagitan ng pagpapasimple, dapat nating matutunang yakapin ang maraming rallying point at unawain ang kanilang likas na pagtutulungan.
Para sa akin, ang konsepto ng internalized na pang-aapi ay nagbibigay ng pinakamahalagang pananaw sa pag-uugali ng mga taong inaapi. Ang pagkakita kung paano nakakaapekto ang internalized institutional abuse sa mga pagpipilian ng mga tao ay nagbibigay-daan sa akin na ipaliwanag ang mga aksyon ng mga tao bilang hiwalay sa kanilang potensyal-upang sabihin na ang mga tao ay gumagawa ng pinakamahusay na mga pagpipilian na magagawa nila sa anumang partikular na sandali.
Sa pagbuo ng isang pulitika ng pagsasama, kailangan nating mapa ang mga paraan kung saan ang ating sariling pag-iisip ay naapektuhan ng pang-aapi. Ang proseso ng pagpapataas ng kamalayan, ng pagbibigay ng pangalan sa mga partikular na paraan kung saan natrauma tayo ng ating mga partikular na karanasan ng hindi pagkakapantay-pantay, ay isang napakahalagang kasangkapan sa pagteorya. Mayroong ilang mga bagay na kasing lakas ng pagtukoy ng marka ng tagagawa sa kung ano ang aming napagtanto bilang aming mga personal na demonyo. Mula sa prosesong ito maaari tayong lumabas na may mahabagin na paggalang sa ating sarili at sa pagkamalikhain ng bawat isa sa harap ng madalas na hindi kumpleto at hindi tumpak na impormasyon, at kumuha ng mga aral tungkol sa kung ano ang naging epektibo at hindi naging epektibo, nang hindi kailangang ikahiya ang ating mga naunang sarili. Ito naman ay magbibigay sa amin ng mga tool na kailangan namin upang makahanap ng mga punto ng koneksyon sa mga tao na ang mga karanasan ay ibang-iba sa aming sarili, at kung saan ang mga pagpipilian ay maaaring hilig naming hatulan.
Ang pagkakaisa ay hindi bagay ng altruismo. Ang pagkakaisa ay nagmumula sa kawalan ng kakayahang tiisin ang pagsuway sa sarili nating integridad ng pasibo o aktibong pakikipagtulungan sa pang-aapi ng iba, at mula sa malalim na pagkilala sa ating pinakamalawak na pansariling interes. Mula sa pagkilala na, gusto mo man o hindi, ang ating pagpapalaya ay nauugnay sa lahat ng iba pang nilalang sa planeta, at sa pulitika, espirituwal, sa ating puso ng mga puso, alam nating may iba pa na hindi kayang bayaran.

"Walking the Talk, Dancing to the Music: the Sustainable Activist Life"

Ang napapanatiling aktibismo ay hindi lamang isang bagay ng pag-aayos ng enerhiya at paglalapat nito sa mga gawain. Kahit sino ay maaaring gawin iyon sa isang krisis, sa isang kurot, para sa isang sandali. Ang pangmatagalang aktibismo ay nangangailangan ng higit o hindi gaanong maaasahan, patuloy na pinagmumulan ng pag-asa, pananampalataya, kagalakan at pagtitiwala dahil ito ay isang bagay ng paniniwala at pagtatrabaho para sa mga posibilidad na wala kahit saan.
kailangan nating humanap ng mga paraan para mabuhay na parang nandito na ang gusto nating itayo.
Nabubuhay tayo sa isang lipunan na nag-aalok sa atin ng murang mga imitasyon, na nagpapababa sa espirituwal na pabor sa pagkonsumo o walang laman na mga relihiyosong anyo na walang espiritu, na pinapalitan ang indibidwal para sa personal at nag-aalok sa atin ng libangan at pagkagumon sa halip na buhay na sining. At upang mapanatili ang ating mga sarili, upang ganap na gamitin ang ating kapangyarihan na gumawa ng pagbabago sa lipunan at gawin ang gawaing gusto nating gawin sa mundo, hindi sa tagal ng sunud-sunod na krisis, ngunit sa loob ng limampu o animnapung taon, ang kailangan natin. ay ang pagpapanumbalik ng mga malalim na pinagmumulan ng pagpapakain: koneksyon sa espiritu, koneksyon sa personal at koneksyon sa malikhain. Tanging ang gayong base ang nagbibigay sa atin ng kakayahang umangkop sa pagbabago ng mga kondisyon, upang manatiling umaasa sa mga oras ng pag-urong, upang balansehin ang pasensya at pagtitiyaga at piliin ang ating mga laban nang matalino.
Ang espirituwal ay anuman ang nagpapahintulot sa atin na mapansin ang mahimalang kalikasan ng buhay, kung paano ito patuloy na bumabalik, iginiit ang sarili sa gitna ng pagkawasak. Anuman ang nagpapahintulot sa amin na mapansin na ang buhay ay sa katunayan ay mas malaki kaysa sa lahat ng masamang espiritu na kalupitan at kalupitan ng mga hindi makatarungang lipunan. Isang bagay na sapat na malaki upang ipagkatiwala sa ating kinabukasan, upang hindi tayo malubog sa pakikibaka.
Mukhang hindi mahalaga kung ano ang pinagmulan, ngunit nang walang pakiramdam ng kasaganaan, ang mga tao ay nalulula at nawawala ang kanilang pakikiramay at mabuting paghuhusga sa pagkaapurahan.
Ang ating lipunan ay indibidwalistiko hanggang sa pagkabaliw. Ang pag-aalala para sa kabutihang panlahat ay kinukutya bilang walang muwang, at ang mga kasanayan ng mga tao mula sa mas maraming kulturang nakatuon sa komunidad ay nakikita bilang mga pananagutan.
Ang ibinebenta bilang personal ay isang walang katapusang hanay ng mga diskarte na nagtatangkang magbayad para sa aming pagkawala ng makabuluhang trabaho at matalik na relasyon,
Ang pag-ibig ay subersibo, na sumisira sa propaganda ng makitid na pansariling interes. Binibigyang-diin ng pag-ibig ang koneksyon, responsibilidad at ang kagalakan na tinatanggap natin sa isa't isa. Samakatuwid ang pag-ibig (bilang kabaligtaran sa hindi iniisip na debosyon) ay isang panganib sa status quo at tayo ay tinuruan na mahanap ito na nakakahiya.
Ang sining, tulad ng pangangarap, ay isang bagay na kailangan para sa panloob na balanse kung kaya't ang mga taong pinagkaitan nito ay medyo nababahala. Ang sining ay ang kolektibong lugar ng panaginip, ang reservoir ng ating pinakamalalim na pag-unawa at pagnanais at pag-asa, kasing-halaga ng tubig. Bilang pagkilala sa katotohanang ito, ang palengke ay nag-aalok sa atin ng libangan, na umaasang mapalitan ang ligaw at magubat na loob ng ating mga kaluluwa ng mga nakapaso na halamang plastik. Kung paano tayo nangangarap-gusto man natin o hindi, nananabik man tayo o natatakot sa ating pinapangarap-ang mga tao ay gumagawa ng sining at naaakit sa sining.
Ang bawat mahahalagang kilusang panlipunan ay agad na nagsisimulang lumikha ng mga sining-kanta, tula, poster, mural, nobela-isang pagbubuhos ng pagkamalikhain na lilikha ng mga tao mula sa kahit na pinakamaliit na mumo ng pag-asa.
Ang sining, tulad ng sex, ay isang mahalagang at nagpapatibay na bahagi ng kabuhayan, hindi ito ganap na mapipigilan. Kaya, sa abot ng kanilang makakaya, ninanakaw ito ng ating mga pinuno, ipinagbibili ito at ibinalik sa halos hindi nakikilalang anyo, nalinis, walang ugat, artipisyal, o sinusubukan nilang gamutin ang pangangailangan, na pinapalitan ang pagkagumon.
Tayong naniniwala sa kalayaan, na ang pang-araw-araw na buhay ay binubuo ng sagupaan sa pagitan ng gusto natin para sa mundong ito at ng marahas na kasakiman na nakapaligid sa atin, ay nangangailangan ng kulturang mayaman sa mga pangarap ng ating bayan upang tayo ay maging matino.
Ang mga tao ay naghahanap ng integridad tulad ng tubig na naghahanap ng antas nito, lumalaki patungo sa malikhain at makatarungang mga solusyon tulad ng mga halaman na lumalaki patungo sa sikat ng araw, kung minsan sa pamamagitan ng mga baluktot na landas, ngunit laging umaabot.

Mula sa 2019 na edisyon

Sa gawaing ginagawa ko, ang pag-uulit ay isang pamamaraan, isang ritmo ng kahulugan na dapat panatilihin, isang beat sa aking mensahe.
Ilan ang nakakaalam na ang UN Commission on the Status of Women ay gawa ng Latin American at Caribbean feminist, mga pinuno sa isang Pan-American na kilusang kababaihan sa pagitan ng dalawang digmaang pandaigdig? Ang mga babaeng ito, sina Minerva Bernardino mula sa Dominican Republic, Amalia Castillo de Ledon mula sa Mexico, Isabel P. Vidal mula sa Uruguay, at Bertha Lutz mula sa Brazil, hindi mga puting feminist ng US na lumalaban sa masyadong makitid na pagkakapantay-pantay ng kasarian, ang tumulong sa pagtatatag ng kategorya ng kababaihan bilang isang pandaigdigang uri na ang mga karapatang pantao ay kailangang ipagtanggol. ("Aking Feminismo")
Ako ay payapa sa aking mga multo. Wala sa aking mga lahi ang hinihiling ng aking mga ninuno na magtayo ako ng mga gated homelands. Sabi nila Protektahan ang lahat ng mga tao, pahalagahan ang bawat lupain, bumuo ng kalayaan para sa lahat. ("Pagsasalita tungkol sa Antisemitism")
Ang mga boycott at divestment ay mga marangal na kasangkapan ng moral na panghihikayat sa pamamagitan ng pagpili sa pananalapi. ("BDS at Ako")
Sa labingwalong taon mula nang isulat ko ang "The Tribe of Guarayamín," nagkaroon ng makabuluhang pagbabago sa pulitika ng katutubong pagkakakilanlan sa Amerika. Ang pinakamakapangyarihan sa kanila ay ang muling pagkabuhay ng soberanya ng Latin America, na may matibay na ubod ng katutubong pamumuno, karamihan sa mga ito ay babae. Si Evo Morales, isang lalaking Aymara, ay pangulo ng Bolivia, na may bagong Konstitusyon na pinangalanan ito bilang isang estadong pangmaramihan, bilang pagkilala sa mga katutubong bansa nito. Ang mga unibersidad, mga istasyon ng radyo, mga courtroom ay nagpapatuloy sa kanilang negosyo sa mga katutubong wika, at ang mahabang idle na mga lupain ng mga pamilyang latifundista ay na-reclaim at ipinamahagi sa mga campesinx, na ang ilan sa kanila ay naging, sa ilalim ng mga bagong batas ng awtonomiya ng mga katutubo, mga pamayanang namamahala sa sarili sa unang pagkakataon sa limang daang taon.
Huling salita: Sa ngayon ay maraming usapan tungkol sa patria grande, sa mas malawak na tinubuang-bayan ng Amerika, at sa nagkakaisang mga pangarap ng Bolívar, ngunit hindi ako kailanman nagtiwala sa salitang iyon na patria. Ang mga bansa ay lumitaw nang ang pagsunod at katapatan na minsang sinumpaan sa mga indibidwal na aristokrata ay kailangang ilipat sa isang buong uri, at hindi nagkataon na ang patria ay nagmula sa parehong ugat bilang "patriarch," "patrimonya," "patriarchy." Ang katapatan na isinumpa ko ay hindi sa mga bansa o pamahalaan. Ang aking katapatan ay sa isang mas malawak at mas malalim na pagsasama. Tapat ako sa web ng mahahalagang koneksyon sa pagitan ng lahat ng nabubuhay, at ang pagiging tapat sa web na iyon ay nangangailangan ng pagsasagawa ng ekolohikal na etika, nangangailangan ng pagtatanggol sa sinumang nangangailangan nito, nangangailangan ng interweaving intimate at communal na soberanya sa maaaring tawaging matria, mula sa parehong ugat bilang matriz, "sinapupunan," ang muling pagtatatag ng pagkakamag-anak. Kaya lang, umiikot at

"My Name is This Story"

In Telling to Live: Latina Feminist Testimonios (2001)

Lumaki ako sa isang Marxist na tahanan sa panahon ng internasyunal na pakikibaka sa dekolonisasyon, ang aking imahinasyon ay puno ng Cuba at Vietnam, Angola at Guinea-Bissau, ang China ni Chou En-Lai at ang Bolivia ng El Che. Lumaki akong nakikinig sa mga grupo ng mga kabataang lalaki na nasasabik na nag-uusap tungkol sa diskarte at teorya sa aming sala, habang ang mga babae ay tahimik, o, kung sila ay nagsasalita, ay hindi pinansin. Lumaki ako kasama ang isang ina na isang feminist na walang kilusan, na palayo nang palayo sa mga pagpupulong kung saan ang kanyang mga komento ay patuloy na iniuugnay sa aking ama. Lumaki din ako sa isang baryo na may napakakaunting mga pagpipilian para sa mga kababaihan, kung saan ang katalinuhan at pagkamausisa ay limitado sa pang-araw-araw na pakikibaka at mga gawain ng mga kapitbahay, walang puwang upang gumawa ng iba pang mga pagpipilian kaysa sa bata at saganang panganganak, paggawa sa agrikultura at sambahayan, mga selyong pangpagkain. at isang palayok ng gandules.
Ang Chicago na napuntahan ko noong 1967 ay nag-aapoy sa mga kilusang Civil Rights at Black Power, aktibismo laban sa digmaan, at ang pagsabog ng tinatawag na kilusang kababaihan. Kung itinuro sa akin ni Pablo Neruda na ang isang makata ay maaaring maging masigasig na makisali sa pulitika at mahusay na magsulat tungkol dito, ang mga babaeng puting feminist tulad nina Susan Griffin, Marge Piercy, Adrienne Rich, at Alta ang nagturo sa akin na ang pagsulat tungkol sa pag-type, gawaing bahay, pagiging ina, Ang gusot ng pakikipagtalik ay maaaring kasing lakas at nakakapanghina ng loob, kasing lambot at katangi-tangi ng anumang bagay sa panitikan na karapat-dapat sa aking buhay. Kasabay nito, ang mga puting babae sa paligid ko at ng aking ina, pareho kaming miyembro ng Chicago Women's Liberation Union, ay nagsabi ng mga bagay tulad ng "Hindi kailangan ng mga babaeng Mexican ang feminism dahil sila ang nasa puso ng kanilang mga pamilya at mayroon nang kapangyarihan. at suportang kailangan nila. Ang mga itim na kababaihan ay nakakahanap ng empowerment sa paglaban sa rasismo, hindi sa sexism. Puti ang kilusan dahil tayo lang ang nangangailangan nito." Hindi pa nila maisip ang isang feminismo na hinubog ng mga pangangailangan ng mga babaeng kayumanggi. Gayunpaman, sinimulan ng puting feminismo ang proseso ng pagbibigay sa akin ng boses.
Ito ay hindi hanggang 1978 na natagpuan ko ang aking unang komunidad ng mga kababaihan ng mga manunulat na may kulay. Ang isang grupo sa amin ay lahat ay kumuha ng mga trabaho sa tag-araw na nag-interbyu sa mga random na piniling kababaihan sa San Francisco sa kanilang mga karanasan sa sekswal na pag-atake, at kami ang mga tagapanayam na ipinadala sa Mission District, Chinatown, Filmore. Sa pagprotesta sa kapootang panlahi sa loob ng proyekto, sa pagbabahagi ng mga kuwentong aming natipon, at ang kanilang bigat sa aming mga puso, natagpuan namin ang isa't isa. Cherríe Moraga, Kitty Tsui, Luisah Teish, Luz Guerra. Ang bawat isa sa amin ay humantong sa iba. Sa wakas, nagsimula na akong magkaroon ng mga pag-uusap na pinakagutom ko. Naaalala ko na nagtawanan kami hanggang sa sumakit ang aming mga tagiliran, nagtipon sa paligid ng isang potluck ng aming mga paboritong pagkain sa bahay, tungkol sa lahat ng mga kasinungalingan na sinabi sa amin tungkol sa aming sarili at sa bawat isa, isang nakapagpapagaling na tawa na nagpapakain sa aming mga tula.
Ang pagsulat ng mga babaeng may kulay ng U.S., isang maliit na bilang ng mga puting babae, karamihan ay mga Hudyo, ilang mga lalaki na nakikibahagi sa kasarian, karamihan ay bakla, ang nagpapanatili sa akin at nagbibigay sa akin ng konteksto.
Ang tribong ito na tinatawag na "kababaihang may kulay" ay hindi isang etnisidad. Ito ay isa sa mga imbensyon ng pagkakaisa, isang alyansa, isang pampulitikang pangangailangan na hindi ang ibinigay na pangalan ng bawat babaeng may maitim na balat at may kolonisadong dila, ngunit sa halip ay isang pagpipilian kung paano lalaban at kung kanino.
Ang feminismo ay may halos kasing haba ng kasaysayan sa Puerto Rico gaya ng sa Estados Unidos, ngunit ang kolonyalismo ay humadlang sa ganap na pag-unlad ng mga paggalaw, kultura, at komunidad ng paglaban na naging posible para sa mga kababaihan sa Estados Unidos,
ganito ang pag uwi. Na hindi lamang tumatawid ang pakiramdam ko sa sarili ko sa maraming pambansang hangganan, ngunit ang pakiramdam ko sa Puerto Rico ay nagbukas din, dumami, nagbuhos ng mitolohiya, at naging internasyonal.

Panayam sa Oral History (2005)

Ang Cuban press, araw-araw ay may mga artikulo tungkol sa Africa at Latin America at Asia, at ang mga tao ay pinag-aralan. Alam nila kung ano ang pampulitikang pakikibaka sa iba't ibang bansa sa Africa. Alam nila ang tungkol sa — alam mo, dadaan ka sa Daily International page at parang, sa Chad, nangyayari ito. Sa Burundi, nangyayari ito. Sa Costa Rica — parang may humiwalay sa mga belo at nagkaroon ng buong mundo doon.
Isa sa aking ipinagmamalaki na mga kredensyal bilang isang manunulat ay ang malaman na ang aking tula na "Child of the Americas" ay na-plaster sa mga dingding ng banyo sa isang maliit na paaralan sa Michigan bilang graffiti, sa isang pagtatangka na isipin ng mga tao ang tungkol sa rasismo.
Lumaki ako sa loob ng mga kilusang anti-kolonyal noong panahong iyon. Alam ko ang tungkol sa rebolusyong Algeria. Ang aking ama ay may ganitong kahanga-hangang pag-iisip para sa kasaysayan at pulitika at nagkukuwento sa lahat ng oras. Alam ko ang tungkol sa rebolusyong Algeria. Alam ko ang tungkol sa Vietnam. Nakatanggap kami ng Peking Review. Nagbabasa ako ng mga kuwentong pambata mula sa Tsina, mga kuwento mula sa Rebolusyong Cuban. Nadama ko na tayo ay bahagi ng isang pandaigdigang kilusan ng mga tao kung saan naramdaman ko ang napakalaking pakiramdam ng pagkakamag-anak. Akala ko rin lahat ng mga radikal ay Hudyo. Ako ay talagang nabigla nang matuklasan na si Pete Seeger ay hindi Hudyo...Nakakagulat na malaman na mayroong mga right-wing na Hudyo at na mayroong napakaraming mga tao na hindi Hudyo na mga radikal. Sa tingin ko malamang naisip ko na si Fidel [Castro] ay Hudyo. Siya ay may balbas, tulad ng aking ama.
Oo, ngunit ang aking sariling kakayahang mag-isip tungkol dito ay malinaw na hindi lumitaw hanggang sa may iba pang mga babaeng may kulay sa paligid. Ako ay isang bagong imigrante rin, at ang pagiging kakaiba ng Estados Unidos, panahon, ay nanaig sa ilan sa iba pang mga bagay na iniisip ko.

"Ang rasismo ba ng kilusang kababaihan ay nangingibabaw sa iyong paggunita at karanasan sa kilusang kababaihan?"
Natanggap ako sa pag-aaral ni Diana Russell tungkol sa insidente ng panggagahasa sa San Francisco, na isang groundbreaking na pag-aaral. Ito ang unang pag-aaral tungkol sa pagkalat, at isang randomized na pag-aaral sa lungsod at ako ay isa sa isang grupo ng mga babaeng may kulay na tinanggap upang gawin ang pakikipanayam sa mga komunidad ng kulay. Kaya nagkaroon ng sensitivity upang maunawaan na hindi ka maaaring magpadala ng mga puting tagapanayam sa lahat ng mga lugar na iyon, ngunit mayroon ding isang tiyak na uri ng tokenizing na naganap din sa loob nito, at ito ay kung sino sa mga babaeng may kulay na manunulat na ay umuusbong sa susunod na sampung taon sa higit na katanyagan. Doon ko nakilala sina Cherríe Moraga, Luisah Teish, Kitty Tsui, na tiyak na kilala sa lokal. Kasama sa grupong iyon si Luz Guerra...naalala kong nakaupo. Tinawag namin ang aming sarili na Dial-A-Token. Para kaming nagbibiro tungkol sa kung paano namin nakikita ang aming mga sarili sa entablado sa lahat ng mga kaganapang ito na inorganisa ng mga organisasyon ng mga puting kababaihan na nagnanais ng isa sa bawat isa sa iba't ibang kategorya ng mga babaeng may kulay at marahil ay dapat na lang kaming magsimula ng isang ahensya na tinatawag na Dial-A-Token.
Sa lakas ng nangyari sa This Bridge, bigla akong na-credential. Bigla akong nagkaroon ng awtoridad na magsalita tungkol sa sarili kong buhay at mabayaran ng malaking pera ng isang unibersidad para magawa iyon. Dahil nabasag ang aklat na iyon - kinuha ng mga pag-aaral ng kababaihan sa buong bansa at itinuro. Bilang isang paghinto sa high school, bigla akong naging isang awtoridad, ako ay isang dalubhasa, at ako ay tinawag at hiniling na magsalita tungkol sa pagiging parehong Hudyo at Puerto Rican, tungkol sa pagiging isang imigrante, tungkol sa partikular na posisyon na hawak ko. At ito ay isang napaka-kakaibang karanasan upang pumunta mula sa ganap na tagalabas hanggang sa akademya hanggang sa dinala bilang isang lektor at binayaran ng daan-daang dolyar.
Ginagawa ko ito bilang isang makata...naghahabi — alam mo, ang katotohanan na namatay si Gloria Anzaldúa sa diabetes at namatay si Helen Rodriguez sa kanser sa baga: asukal, tabako, kape ang mga produktong itinatanim sa lupain na nagmula at sa maraming kolonisadong Latin America at tiyak sa Caribbean, mga bahagi ng South America at Central America. At ang mga lason na ginamit upang palaguin iyon, ang paggawa ng alipin sa likod nito - alam mo, mayroong isang buong kumplikadong pamana doon. Ang asukal ay kasangkot sa — ang diabetes ay epidemya sa komunidad ng Latino, partikular sa mga babaeng Latina. Ito ay mas mataas sa listahan ng nangungunang sampung sanhi ng kamatayan kaysa sa iba pang mga nasasakupan. Kaya mayroong isang bagay na kailangan nating pag-usapan kung paano natin pinapakain ang ating sarili at kung paano naaapektuhan ang ating pagpapakain. Alam mo, karaniwang, ang sakit ay nagmumula sa pang-aapi at ang kalusugan ay nagmumula sa pagpapalaya ang pangunahing mensahe doon, ngunit gusto kong pag-usapan ang mga detalye. Kaya ako ay nasa proseso ng pagsasama ng aking sakit sa aking trabaho nang higit pa dahil gumugol ako ng mga taon na nagpupumilit na magtrabaho sa kabila ng — at hindi ito mabubuhay.

Kindling: Writings on the Body (2013)

Ang ating mga katawan ay nasa halo ng lahat ng tinatawag nating pampulitika. (p 10)
Ibinabalik natin ang mundo mula sa prehistory tungo sa umagang iyon na magiging atin, kung kailan ang lahat sa mundo ay magigising nang walang takot. (p 29)
Kung nagkaroon ng malawakang pagkilala na maraming tao ang nanlulumo dahil ang pang-aapi ay nagpapahirap sa atin, at ang malaking bilang ng mga tao ay nagkakasakit dahil sa walang ingat na paggamit ng mga nakakalason na kemikal para kumita, mas marami sa atin ang maaaring maging inspirasyon na mag-organisa, at lumaban sa mga patakaran na gawin kaming may sakit at malungkot. (Sa artikulong "ilang mga saloobin sa sakit sa kapaligiran")
Makinig sa iyong katawan. Hayaang magsalita ang iyong katawan.

Mga Kawikaan tungkol kay Aurora Levins Morales[baguhin | baguhin ang wikitext]

Isang sanaysay tungkol sa Lebanon, na isinulat pagkatapos lamang ng pagsalakay sa bansang iyon ng mga tropang Israeli noong 1982, ng manunulat na Hudyo-Puerto Rican na si Aurora Morales ang naging pinakamalapit sa pagpapahayag ng sarili kong galit at dalamhati. | Sinikap kong ibahagi ang lahat ng mga karanasang ito sa aking mga mag-aaral, habang ipinakikilala rin sa kanila ang kasaysayan ng anti-Semitism (na ang ilan sa kanila ay hindi pa narinig ang tungkol dito!) at ang aming pagtutol dito.
- Bettina Aptheker Tapestries of Life: Women's Work, Women's Conciousness, and the Meaning of Daily Experience (1989)
Gaya ng itinuturo sa atin ni Aurora Levins Morales, "Ang mga kuwentong sinasabi natin tungkol sa ating pagdurusa ay tumutukoy kung ano ang maiisip nating gawin tungkol dito." Sa kasalukuyan, ang umiiral na kuwento tungkol sa sekswal na karahasan ay ang ating pagdurusa ay maaaring maayos ng kriminal na sistemang legal. Ang mga legal na remedyo tulad ng mga restraining order at criminal charges ay ang mga pangunahing paraan ng pagtugon na iniaalok sa mga nakaligtas sa karahasan at pinsala. Ang limitadong hanay ng mga remedyo na ito ay madalas na inaalis ang aming pagsasaalang-alang sa iba pang posibleng paraan upang matugunan ang sekswal na pinsala. Ang abolisyon ay ang praktika na nagbibigay sa atin ng puwang para sa mga bagong pangitain at nagbibigay-daan sa atin na magsulat ng mga bagong kuwento-magkasama. Ngunit ito ay mahirap, mahirap na trabaho.
- Mariame Kaba, Ginagawa Namin Ito Hanggang Malaya Natin (2021)
hustisya sa kapansanan. Ito ay isang balangkas na sumasaklaw sa pagpawi. At ibig sabihin, hinihingi nito ang walang mas mababa kaysa sa pagbagsak ng lahat ng anyo ng kakayahangismo, alam mo, at ang mga istrukturang sumusuporta dito. Kaya, ang pagkakaiba sa pagitan ng hustisya sa kapansanan at mga karapatan sa kapansanan ay ang sabi ng hustisya sa kapansanan, alam mo, kailangan nating harapin ang kapootang panlahi, sexism, heteropatriarchy, kapitalismo, na ito ang mga anyo ng pang-aapi na ginagawang kahit na pagkakaiba ng kapansanan. Kaya, kung iisipin mo ang paraan ng pagtugon namin sa krisis sa COVID-19, halimbawa, at hanggang ngayon kung paano pa rin kami tumutugon dito, ang mga taong may kapansanan na Black at Brown at mahirap, hindi dokumentado, Katutubo, queer, gender nonconforming, sila ang nakakakuha ng differential care, minsan less care, sometimes inhumane care. Sila ang nauwi sa pagkakakulong, nawalan ng tirahan, nawalan ng trabaho, walang katiyakan sa pabahay. At iyon ang sinasabi sa atin ng hustisya sa kapansanan. At para sa akin, napilitan akong tanggapin ito ng maraming tao na talagang kasangkot sa kilusan ng hustisya sa kapansanan, na talagang pinilit akong mag-isip nang mas malalim, tulad ng, ano ang pangarap ng radikal na kalayaan, alam mo ba? Si Aurora Levins Morales, halimbawa, ay isa na talagang mahalagang aktibista ng hustisya sa kapansanan na talagang uri ng paghila sa aking mga coattails tungkol dito.
- Robin Kelley, Panayam sa Demokrasya Ngayon! (2022)
Dalawampung taon na ang nakalilipas, una kong binasa ang Mga Kwento ng Medisina at nabalisa ang aking isipan sa eleganteng, virtuosic na paraan na naisip ni Aurora Levins Morales ang isang teorya na nagsasama-sama ng kaligtasan ng pang-aabusong sekswal sa pagkabata, Soberanya ng Katutubo, anticlassism, at malalim na Latinx queer anticolonial ecological justice. Makalipas ang dalawampung taon, ang kanyang pagsusuri ay mas mayaman at puno ng prutas, nirebisa at pinalawak ang kanyang trabaho upang masakop ang Standing Rock at ang pandaigdigang laban para sa pagpapalaya ng tubig at lupa, kaligtasan ng buhay, at hustisya sa kapansanan.
- Leah Lakshmi Piepzna-Samarasinha, blurb para sa Mga Kwento ng Medisina: Mga Sanaysay para sa Radicals (2019)
Ang gawain ni Aurora Levins Morales ay dapat na ganap na suportahan. Mayroon siyang hindi nagkakamali na progresibo at visionary na pulitika. Ang kanyang prosa ay mayroong literary eloquence ng isang purong tula.
- Cherríe Moraga, blurb para sa Mga Kwento ng Medisina: Mga Sanaysay para sa Mga Radikal (2019)